امام حسین علیه السلام درباره سوگند خوردن میفرمایند ؛
اِحْذَرُوا کثرَهَ الْحَلْفِ فَاِنَّهُ یحْلِفُ الرَّجُلُ لِخَلَالٍ اَرْبَعٍ: اِمَّا لِمَهانَهٍ یجِدُهَا فِی نَفْسِهِ تَحُثُّهُ عَلَی الضَّراعَهِ اِلَی تَصْدِیقِ النَّاسِ اِیاهُ وَ اِمَّا لِعَی فِی الْمَنْطِقِ فَیتَّخِذُ الْاِیمانَ حَشْواً وَ صِلَهً لِکلَامِهِ وَ اِمَّا لِتُهْمَهٍ عَرَفَها مِنَ النَّاسِ لَهُ فَیرَی اَنَّهُم لَا یقْبَلُونَ قَولَهُ اِلَّا بِالْیمینِ وَ اِمَّا لِاِرْسَالِهِ لِسانَهُ مِنْ غَیرِ تَثْبِیت ؛
از بسیاری سوگند خوردن بپرهیز که انسان، به چهار سبب سوگند می خورد :
✅ از سرِ خواری ای که در خود احساس می کند و او را ذلیلانه وادار می کند تا تصدیق مردم را بگیرد .
✅ از سرِ ناتوانی در سخن که سوگند ها را وسیله تقویت سخنش می گیرد .
✅ یا چون خود را نزد مردم متهم می داند و می بیند که گفته اش را جز با سوگند نمی پذیرند .
✅ یا این که چون نمی تواند جلوی زبان خود را بگیرد سوگند می خورد.

منبع : معدن الجواهر، صفحه ۴۲