پیش از ساخت یک بازی و در مرحله ایده‌پردازی آن، دو مسیر پیش‌روی بازیسازان قرار دارد. راه اول، استفاده از خلاقیت و تنیدن ایده‌های تازه و ناب است. نتیجه این نوع نگاه، ریسک بیشتر، ولی به وجود آوردن محصولی نو و تازه است که پشت تک‌تک دقایق‌اش تفکر و شور و شوق سازنده‌هایش قابل تماشا است. هرچند که نو بودن اثری، در هر مدیوم و ژانری، صرفا به معنی با کیفیت بودن آن نیست و هیچ چیزی را تضمین نمی‌کند. راه دوم، استفاده از فرمول‌های قدیمی و جواب پس داده است. بازیسازان در این مسیر با ترکیب فرمول‌های موفق قدیمی، و تناسخ دوباره‌شان در ظاهر و سر و شکلی تازه، سعی در خلق اثری با ریسک کمتر و احتمال موفقیت و فروش عمومی بیشتر را دارند. موضوعی که در اینجا حائز اهمیت است، این مساله است که اغلب عناوین موفق و ماندگار، از ترکیب دو راه گفته شده خلق می‌شوند. ترکیبی از فرمول‌های مورد پسند پیشین و ایده‌هایی تازه و که هویت خاص و منحصر به فردی به اثر می‌بخشد.
مسائل گفته شده، درخصوص بازی‌های موبایل نیز صادق است. فرق عمده‌ای که دراین بین مشاهده می‌شود، تعدد بسیار بیشتر عناوین کلون و عاری از هرگونه ایده و فکری نو است. با یک چرخ ساده در سایت‌های فروش بازی‌های اندروید وطنی، این موضوع به مثابه پتکی محکم در صورت‌تان کوبیده می‌شود. دلیل اصلی این رخ‌داد نیز کژوال بودن بخش زیادی از بازیبازان گوشی‌های همراه است و سبب می‌شوند که هر اثر تکراری و به دور از هرگونه بار هنری را مصرف کنند و توجهی به دیگر مسائل پیرامون آن نداشته باشند.
پیش از تجربه اولین بازی استودیو «پیله گیمز»، توقع چنین مواجهه‌ای را داشتم. اثری که همانند دیگر بازی هم سبک‌اش، به باز تولید عناوین موفق گذشته دست‌زده و از این طریق سعی داره که سود راحت و به‌دور از دردسری را به‌دست بیاورد؛ ولی بعد از سپری کردن ساعاتی در این اثر، مقداری از نظر ابتدایی‌ام عقب‌نشینی کردم و برایش ارزش بیشتری را قائل شدم. در ادامه با آخرین مقالات بازی و با نقد بازی موبایلی «ارباب جنگ» همراه با دنیای بازی باشید.
«ارباب جنگ» در سبک سبک قدیمی Artillery game و Turn-based tactics ساخته شده و به‌صورت فری‌توپلی برای سیستم عامل اندروید عرضه شده است. ریشه‌های دو سبک ذکر شده را می‌توان به اولین بازی‌های ساخته شده برای کامپیوتر پیدا کرد. Artillery game به آثاری گفته می‌شود که در آن دو یا سه بازیکن، اغلب سوار بر تانک یا وسیله‌ای مشابه، در بستری دو بعدی به رقابت با یکدیگر می‌پردازند.
با ترکیب این دو سبک، یکی از محبوب‌ترین ژانر‌های بازی‌های ویدئویی به وجود آمد. طی سال‌ها، عناوین موفقی مثل سری Worms، Scorched Earth، Scorched 3D، Hogs of War و بسیاری از عناوین دیگر که از سال ۱۹۷۲ تا امروز در این سبک عرضه شده‌اند.
«ارباب جنگ» در سبک سبک قدیمی Artillery game و Turn-based tactics ساخته شده و به‌صورت فری‌توپلی برای سیستم عامل اندروید عرضه شده است.بازیسازان جوان استودیو «پیله گیمز» نیز برای نخستین اثرشان از این ژانر محبوب بهره برده‌اند، در کنارش، کنترل اردوگاه و منابع رایج بازی‌های موبایلی را نیز به آن اضافه کرده‌اند. نتیجه این رخ‌داد، اثری است که سرگرم می‌کند، خوب ساخته و پرداخت شده و آرت استایل قشنگی دارد، ولی کمترین ویژگی تازه‌ای را در خود ندارد. در این نقد و بررسی، عدم استفاده از خلاقیت و نوآوری را کناری می‌گذارم و به بررسی بخش‌های مختلف بازی و داشته‌هایش می‌پردازم.
اگر اندکی یکی از عناوین ساخته شده در این ژانر را تجربه کرده باشید، به سرعت با کلیت گیم‌پلی آن و مکانیک‌هایش آشنا می‌شوید. «ارباب جنگ»، به دو بخش کلی تقسیم می‌شود. بخش مبارزات و بخش کنترل اردوگاه. بخش مبارزات از تمامی استانداردهای این سبک به طور نسبی بهره می‌برد و بخش اردوگاه نیز مشابه بسیاری از عناوین این روزهای بازار کار شده است.
بخش مبارزات همانند دیگر عناوین این سبک، شامل دو بازیباز است که در محیطی دو بعدی که فقط امکان حرکت به چپ و راست ممکن است، روبه‌روی هم قرار می‌گیرند و هرکدام که بتواند دیگری را زودتر نابود بکند و یا تا انتهای تعداد حرکات، ضربه بیشتری به حریف‌اش وارد بکند، پیروز میدان اعلام می‌شود.
پیش از مبارزه، تیرهای مورد نظر خود را انتخاب می‌کنید. تیرهای بازی به سه نوع معمولی، خوب و خفن تقسیم شده‌اند. بعد از ورود به میدان مبارزه، به بازیکنان ابتدا اجازه حرکت داده می‌شود. در این هنگام، بسته به میزان حرکتی که هر بازیکن دارد، تا انتهای زمان حرکت، امکان حرکت به چپ یا راست برایشان محیا است. اگر در راندی، بازیکنی تصمیم بگیرد که حرکت نکند، در راند بعدی مبارزه، فاصله بیشتری را می‌تواند طی بکند.«ارباب جنگ» استانداردهای کلی این ژانر را رعایت می‌کند، مخاطب‌های هدف مشخصی دارد و در انجام آنچه برایش ساخته شده موفق است.
بعد از به اتمام رسیدن زمان حرکت، موقع شلیک فرا می‌رسد. در این بخش، بازیکنان از میان تیرهایی که انتخاب کرده‌اند، یکی را برمی‌گزینند و سپس با تنظیم جهت لوله تانک و شدت ضربه، به دشمن‌شان شلیک می‌کنند.
مبارزات بازی، شامل دوازده راند است. بعد از به اتمام رسیدن تعداد حرکات، اگر یکی از تانک‌ها نابود نشده باشد، بازیکنی که آسیب بیشتری را متحمل‌شده بازنده اعلام می‌شود. علاوه بر این در راند‌های ۴- ۷- ۹- ۱۱- ۱۲ زمین مبارزه بمباران هوایی می‌شود. برای همین لازم است که بازیباز توجه کافی به این راندها و بمباران هوایی داشته باشد.
برای بخش مبارزات هشت محیط مختلف در نظر گرفته شده. در شروع بازی، فقط یک محیط برای‌تان باز است. با کسب پیروزی‌های مختلف و به‌دست آوردن جام، می‌توانید محیط‌های دیگر را نیز بگشایید. چالش‌های مختلفی نیز در بازی وجود دارد که با انجام آنها می‌توانید آیتم‌های مختلفی را به‌دست آورید.
نکته حائز اهمیت، صداگذاری شخصیت‌های مختلف بازی است. در نسخه کنونی بازی، چهار شخصیت غیرقابل بازی در اثر وجود دارد. کیفیت صداگذاری‌ها نیز از سطح خوبی بهره‌مند است و حق مطلب را ادا می‌کند.
فروشگاه بازی که با آیتم‌های مختلفی آماده پذیرایی از شماست.
اردوگاه بازی، همان‌طور که از نامش پیدا است، هدف‌اش آماده‌سازی پیش از نبرد است. در اینجا شما می‌توانید تانک خود را ارتقا دهید و یا تغییرش بدهید، دست به خرید تیرهای جدید بزنید، با استخراج نفت (که واحد پول اصلی بازی است)، امکان خرید آیتم‌های گران‌تر را برای خودتان فراهم کنید و با به‌دست آوردن سنگ، دست به ارتقای کیفی منابع و ساختمان‌های مختلف خود بزنید. تمامی این اعمال نیز به سادگی و با چند کلیک انجام می‌شود.
نکته‌ای که در این بخش توجه‌ام را جلب کرد، ارائه توضیح برای تقریبا تمامی آیتم‌های موجود در بازی است. از تیرها گرفته تا تانک‌ها و راننده‌هایشان، همگی از توضیحی کوتاه بهره می‌برند. نکته دوم، بی‌مزه بودن طنز بازی است که در گوشه گوشه آن نیز به چشم می‌خورد. طنزی یخ که موفق به انجام هرکاری می‌شود جز به خنده انداختن مخاطب‌اش و بیشتر مثل سوهان روح، اعصباش را خرد می‌کند. مگر اینکه ده، دوازده سال داشته باشید که در آن صورت شاید لبخندی گذرا بر چهره‌تان نقش ببندد.
سازنده‌ها در نظر دارند که در آینده با ارائه به‌روز رسانی‌هایی، دو بخش داستانی و اتحاد را نیز به بازی اضافه بکنند. بخش داستانی که که از نام‌اش کلیت‌اش مشخص است، اتحاد نیز گویا بخش چند نفره بازی است.
جدای از سبک کلی بازی، عاملی دیگر نیز در طراحی این بازی نقش عمده‌ای را ایفا کرده است. از آن‌جایی که بازی به‌صورت Free To Play عرضه شده، سازنده‌ها از طریق گوناگون باید شما را مجبور به خرج پول و خرید الماس در بازی بکنند. فری تو پلی بودن اثری، به‌خاطر طیف تاثیرات گوناگونی که روی طراحی بازی می‌گذارد، می‌توان آن را به نوعی سبک آن اثر نیز حساب کرد. این موضوع در خصوص «ارباب جنگ» نیز صادق است و سازنده‌ها از طریق گوناگون سعی دارند که شما را محبور به خرید الماس و خرج پول واقعی در بازی بکنند.
نمونه‌ای از توضیحات بازی و مثالی خوب از طنز بی‌مزه آن.
«ارباب جنگ» استانداردهای کلی این ژانر را رعایت می‌کند، مخاطب‌های هدف مشخصی دارد و در انجام آنچه برایش ساخته شده موفق است. موضوعی که باقی می‌ماند این است که آیا شمای بازیباز، در محوطه‌ای که سازنده‌ها به عنوان مخاطب بازیشان درست کرده‌اند قرار می‌گیرید یا خیر. تیتر این متن نیز از نام بازی «زمین سوخته» (Scorched Earth)، یکی از اولین بازی‌های سبک artillery که در سال ۱۹۹۱ عرضه شد، به عاریت گرفته شده است.
