نقد و بررسی بازی Apex Legends

شاید اگر تا قبل از تجربه‌ی Apex Legends از بسیاری از افراد راجع به سبک بتل رویال می‌پرسیدید، پاسخشان را با کلی تخریب و انتقاد همراه می‌کردند و آن را تا حد و اندازه‌ی یک سرطان بالا می‌بردند! البته چنین حقی را هم تا حدودی داشتند؛ چراکه با وارد شدن این سبک به دنیای ویدیو گیم، استانداردهای بسیاری از سازندگان تا حد زیادی پایین آمد و حتی بسیاری هم تصمیم به حذف بخش داستانی از عناوین خود گرفتند و همین تصمیمات غلط باعث شد تا بسیاری از مخاطبان قدیمی این صنعت، مشکلی اساسی با سبک بتل رویال پیدا کنند و این سبک را باعث‌وبانی تمام مشکلاتشان بدانند. هرچند که علاوه بر تمامی این تصمیمات غلط، سازندگان عناوین اصلی این سبک یعنی PUBG و Fortnite هم به‌اندازه‌ی کافی تأثیرات خود را بر روی این صنعت گذاشتند و باوجوداینکه عناوینشان کاملاً قابل‌قبول و خوب بودند، به خاطر فرهنگ غلطی که سبک بتل رویال در جامعه‌ی گیمینگ رواج داد مورد نفرت بسیاری قرار گرفتند.

این وضعیت باوجود نفرت‌ها و محبوبیت‌های عناوین مختلف بتل رویال برای مدت زیادی ادامه داشت تا اینکه درنهایت، همین چند هفته پیش شاهد انتشار یک بازی بتل رویال از یکی از بهترین شوتر سازان این صنعت یعنی Respawn Entertainment بودیم که توانست به فضای بی تلاطم این سبک حال و هوایی تازه ببخشد و تبدیل به بهترین بازی بتل رویال نسل شود! امروز در بازار اندروید ضیاء الصالحین قصد بررسی عنوانی را داریم که شاید بسیاری از بازیکنان ایرانی هنوز موفق به تجربه‌ی آن نشده‌اند؛ اما بااین‌حال، این موضوع نمی‌تواند مانع از ارائه‌ی یک بررسی کامل درباره‌ی بازی تازه‌ساخت ریسپاون اینترتینمنت یعنی Apex Legends شود.

Apex Legends دقیقا از همینجا آغاز می‌شود!

قبل از هر چیز دیگری، می‌خواهم این را بگویم که ببینید تأثیر سبک بتل رویال در این صنعت تا چه حد زیاد است که ناشری همچون الکترونیک آرتز را مجبور کرده تا عنوانی کاملاً رایگان و بدون ویژگی‌های pay to win را راهی بازار کند! شاید بسیاری به علت‌های مختلف با این سبک مخالف باشند، ولی گاهی اوقات باید این تعصبات را کنار بگذاریم و در عوض اینکه با یک سبک مخالف باشیم و خودمان را از لذت بردن از بازی‌های آن محروم کنیم، بهتر است که با عاملان اصلی از بین رفتن ارزش هنر در بازی‌ها یعنی سازندگان و حتی خودمان -که گاهی با طرفداری‌های بی‌جا باعث تشویق سازندگان می‌شویم- مخالفت کنیم و از یک ژانر انتظار بازگرداندن این صنعت به وضعیت گذشته‌اش را نداشته باشیم!

Apex Legends دقیقاً یکی از عناوین سری تایتانفال اما این بار در سبک بتل رویال است که تنها تفاوت آن با دوگانه‌ی اصلی، نبود تایتان‌ها و یک بخش داستانی در بازی است. در حالت دیگر، ایپکس را می‌توان ترکیب دو پادشاه این سبک یعنی پابجی و فورتنایت با تم تایتانفال دانست که در بدترین حالت ممکن می‌توان آن را آمیزه‌ای از تمام نقاط قوت این دو بازی دانست که ریسپاون تمامی آن‌ها را در بازی جدید خود جمع کرده است و تا حد امکان، نقاط ضعف عمده‌ی این سبک را در بازی خود برطرف کرده است.

تمامی لجندهای بازی در یک نگاه

ماهیت ایپکس و اینکه این عنوان با چه ویژگی‌هایی شناخته می‌شود، هر دو سؤالاتی هستند که برای بسیاری از بازیکنانی که به دیگر عناوین بتل رویال عادت کرده‌اند پیش می‌آید و قطعاً ریسپاون و الکترونیک آرتز هم پاسخ‌هایی را برای این سؤالات دارند تا این افراد را از دیگر بازی‌ها جدا کرده و آن‌ها را تبدیل به مخاطبان دائمی بازی جدید خود کنند. بدون هیچ مقدمه‌ای، اصلی‌ترین ویژگی‌های Apex Legends، لجندها و گان پلی کاملاً متعادل و انعطاف‌پذیر بازی است.

Apex Legends با انتخاب یک لجند در ابتدای هر بازی آغاز می‌شود. تا به اینجا هشت لجند مختلف در بازی وجود دارند که شش تای آن‌ها رایگان و دو لجند دیگر قابل‌خرید هستند. هریک از این لجندها، دارای سه قابلیت Passive، Active و Ultimate هستند که هریک از آن‌ها، بر اساس سبک هیروی موردنظر در طول بازی قابل‌استفاده هستند. ویژگی دائمی یا Passive هر لجند، قابلیتی است که هیروها بدون هیچ وقفه‌ای می‌توانند از آن استفاده کنند و یا در موقعیت‌های خاص این ویژگی‌ها برای آن‌ها به‌طور خودکار فعال می‌شوند. قابلیت‌های Active و Ultimate برخلاف ویژگی قبلی به‌طور خودکار فعال نمی‌شوند و این شما هستید که می‌توانید با شارژ شدن آن‌ها به استفاده کردن از آن‌ها بپردازید. ویژگی‌های اکتیو، در رابطه با قابلیت‌هایی است که دارای شارژ و یا کولدان مشخصی باشند و پس از حدود ۱۵ ثانیه بعد از استفاده شدن، دوباره قابل‌استفاده می‌شوند؛ درحالی‌که قابلیت‌های Ultimate، به مدت‌زمانی در حدود چند دقیقه نیاز دارند تا فعال شوند و در عوض قدرت بسیار بیشتری نسبت به دیگر قابلیت‌ها دارند و معمولاً می‌توانند نتیجه‌ی یک مبارزه یا حتی یک بازی را عوض کنند.

جزئیات در میان محیط‌های بازی موج می‌زند

Apex Legends یک بازی شوتر واقعاً سریع است و در کنار سریع بودن، معمولاً مبارزات خود را از فاصله‌ای نه‌چندان دور دنبال می‌کند و به‌هیچ‌وجه اجازه‌ی کمپ کردن و یا برگزاری یک مبارزه‌ی بوکس با شاتگان (به‌هیچ‌وجه منظورمان فورتنایت نیست!) را به شما نمی‌دهد. در حقیقت بازی این اجازه را به شما می‌دهد تا مانند فورتنایت تمرکز خود را بر روی مبارزات نزدیک بگذارید و مبارزات از فاصله‌ی دور –که تخصص پابجی هستند- را رها کنید و یا کاملاً برخلاف این روش عمل کنید؛ اما برای داشتن یکی از این دو فایت، باید حسابی خود را در بازی تمرین دهید و پس از حدود صد بازی درست‌وحسابی، از خود انتظار موفقیت در این سبک از فایت‌ها را داشته باشید.

اگر می‌خواهید بدانید که چرا ایپکس به این شدت با دو سبک عادی فایت در بازی‌های بتل رویال مخالف است، پاسخ این است که تمرکز Apex Legends بر روی مبارزات میان برد است. برای اینکه بتوانید درک درستی از این «میان برد بودن» داشته باشید، فاصله‌ای که فورتنایت در مبارزات خود بر روی آن تمرکز می‌کند را ۵۰ و این فاصله در پابجی را ۲۰۰ متر در نظر بگیرید؛ در این حالت، فاصله‌ی قابل‌اطمینان و تضمین‌کننده‌ی موفقیت در ایپکس ۱۰۰ متر خواهد بود. چنین فاصله‌ای، قطعاً برای به چالش کشیدن مهارت‌های شما در انجام یک بازی شوتر کاملاً کافی خواهد بود و از سوی دیگر این حس را به شما می‌دهد که حداقل در حال انجام یک بازی شوتر هستید!

در ایپکس دقیقا همانند پابجی تعداد محدودی جا برای اسلحه دارید و از سوی دیگر، مانند فورتنایت می توانید بدون توجه به وزن آیتم‌ها، چند اسلات را پر کنید.

با این تفاسیر، به‌راحتی می‌توان فهمید که اگر به دنبال یک بازی فوق‌العاده مهارتی می‌گردید بهتر است که سراغ فورتنایت بروید و اگر به دنبال یک بازی شوتر کاملاً واقع‌گرایانه و آرکید هستید، PUBG در اختیار شما خواهد بود؛ اما هنگامی‌که به سراغ ایپکس بیایید، متوجه می‌شوید که این بازی نه آن‌قدرها هم به مهارت و سرعت عمل برای زنده ماندن نیاز دارد و نه آن‌قدر واقعی است که از یک‌طرف بام بیفتد و باعث شود تا کسانی که با شوترهای واقع‌گرایانه رابطه‌ی چندان خوبی ندارند، دست رد به سینه‌ی این بازی بزنند. به‌هرحال داریم درباره‌ی شوتری صحبت می‌کنیم که ساخته‌ی سازندگان سری تایتانفال است و بدیعی است که شاهد یکی از روان‌ترین و انعطاف‌پذیرترین شوترهای نسل باشیم.

اگر این تفاسیر هنوز هم شما را برای انجام این بازی مشتاق نکرده‌اند، بهتر است که چند ویژگی دیگر را هم به بازی اضافه کنیم. اول از همه، Apex Legends با ترکیب کردن سلاح‌های دو بازی فورتنایت و پابجی، توانسته به فرمول جالبی برسد که قطعاً بازیکنان را راضی خواهد کرد. اگر فورتنایت بر روی پیدا کردن سلاح‌هایی با کلاس‌های بهتر تمرکز کرده باشد و در مقابل، پابجی سلاح‌هایش را با تجهیزات مختلف تقویت کند، Apex Legends دقیقاً ترکیب هردوی این موارد است. در ایپکس، شما دو نوع سلاح خواهید یافت: نوع اول سلاح‌ها کاملاً عادی هستند و در همان چند ثانیه‌ی اول می‌توانید به آن‌ها دسترسی پیدا کنید؛ اما نوع دومی از سلاح‌ها هم در بازی وجود دارند که از آن‌ها به‌عنوان سلاح‌های legendary یاد می‌شود که دارای قدرت فوق‌العاده زیاد و تجهیزات لجندری هستند و به این راحتی‌ها هم در بازی یافت نمی‌شوند.

فایت‌های بازی پر شده‌اند از دود و شیلد و مواردی از این قبیل

علاوه بر سلاح‌ها، تجهیزات اضافی قابل افزودن به سلاح‌ها هم در Apex Legends وجود دارند که دارای کلاس‌های خاص خود هستند. هریک از این کلاس‌ها، با توجه به قابلیتی که به سلاح می‌دهند در چهار سطح طبقه‌بندی می‌شوند که البته علاوه بر این اتچمنت‌ها، دیگر آیتم‌های بازی مانند شیلدها و باتری‌های شارژ کننده شیلدها هم در همین سطح‌ها طبقه‌بندی می‌شوند که با افزایش این سطح‌ها، عملکرد آن‌ها هم مفیدتر خواهد بود.

باوجود تمامی این موضوعات و ویژگی‌های جالب در Apex Legends، شاید چند موضوع به‌شدت به تجربه نهایی شما لطمه وارد کنند. موضوع اول، نبود تفاوت چندان محسوس میان برخی سلاح‌های یک دسته و همچنین بی‌ارزش بودن چند مورد از سلاح‌های موجود در بازی است. این موضوع متأسفانه بر تنوع گان پلی بازی که نکته‌ای بسیار مهم در عناوینی مانند ایپکس محسوب می‌شود لطمه می‌زند و باعث می‌شود تا گاهی اوقات حس کنید که برخی سلاح‌های بازی تنها برای پر کردن لیست سلاح‌ها در بازی قرارگرفته‌اند و ارزش دیگری ندارند.

ایراد دوم و بسیار بزرگ‌تر Apex Legends، محیط شدیداً کوچک و تکراری آن است. متأسفانه ایپکس یک نقشه‌ی بسیار کوچک را داراست که در همان ابتدای بازی می‌توانید از ابتدا تا انتهای را مشاهده کنید و تنوع محیط‌های آن‌هم در حدی نیست که بتوانید برای مدت زیاد مشغول گشت‌وگذار در محیط‌ها و سرگرم شدن در آن‌ها شوید. بااین‌حال، نمی‌توان از کمبود تنوع محیط‌ها ایراد چندانی گرفت چراکه تنوع بخش‌های مختلف نقشه‌ی بازی در سطح نسبتاً خوبی قرار دارد.

یکی از پرکاربردترین قابلیت‌های Ultimate بازی، یعنی پورتال

از آنجایی که به‌مانند هر عنوان بتل رویال دیگری در Apex Legends هم خبری از بخش داستانی نیست، یک‌راست به سراغ بخش گرافیک بازی می‌رویم. گرافیک Apex Legends دقیقاً برخلاف گیم پلی آن، چیزی متفاوت از دیگر عناوین محبوب بتل رویال است. ایپکس یک بازی واقع‌گرایانه با گرافیکی پر از جزئیات واقعی نیست؛ اما در مقابل، یک گرافیک سلشید و کارتونی هم ندارد که باعث شود تا همانند فورتنایت، بسیاری از بازیکنان جنبه‌های مثبت و لذت‌بخش بازی را تنها به خاطر گرافیک بازی نادیده بگیرند.

از اینکه تا به اینجا، Apex Legends را بیشتر به‌جای بررسی مقایسه کرده‌ام عذر می‌خواهم اما به علت کلیشه‌های بسیار زیادی که در عمق سبک بتل رویال ریشه زده‌اند، مجبور هستیم تا گاهی اوقات کمی هم از عنصر مقایسه بهره ببریم تا همه‌چیز به‌طور کامل و واضح روشن شود. ایپکس ازنظر گرافیک هنری عالی است. سبک گرافیکی بازی دقیقاً همان سبکی است که در سری تایتانفال شاهدش بودیم: ترکیب عناصر واقع‌گرایانه با جزئیات تخیلی آن‌هم در محیط‌های باز طبیعی و جنگ‌زده‌ای که موجودات عظیم‌الجثه‌ی عجیبی در اطراف آن پرسه می‌زنند.

این پینگ کردن‌ها حکم سریع و تاکتیکی‌ترین راه برای برقراری ارتباط میان شما و اسکوادتان را دارند.

گرافیک هنری بازی بیشتر بر روی جزئیات تمرکز دارد و سعی می‌کند تا با ارائه‌ی محیط‌ها، شخصیت‌ها و آیتم‌های شدیداً پر جزئیات، هنر سازندگانش را به ر خ بکشد و خب در این زمینه هم به بهترین نحو ممکن عمل می‌کند. وجه برتری گرافیک ایپکس، تمی است که بازی در آن قرار دارد. وجود تمی در حال و هوای تایتانفال و با جزئیاتی بسیار زیاد، قطعاً یکی از بهترین چیزهایی است که ریسپاون اینترتینمنت برای بازی جدید خود در نظر گرفته است.

در مقابل بخش هنری بازی که پر شده است از جزئیات و طراحی‌های فراوان، بخش فنی گرافیک بازی را داریم که متأسفانه عملکرد چندان مثبتی ندارد و گاهی اوقات به خاطر وجود باگ‌های گرافیکی عجیب‌وغریبش، تا حدی اذیت کننده هم می‌شود. اگر قرار باشد تا بازهم مقایسه‌ای میان عناوین بتل رویال انجام دهیم، قطعاً پابجی بهترین گرافیک فنی ممکن در میان این عناوین را دارد؛ گرافیک فنی فوق‌العاده‌ای که باعث می‌شود تا بازی باوجود گرافیک واقع‌گرایانه‌اش به‌شدت زیبا و جذاب جلوه کند.

مرز میان بهشت و جهنم، مرگ و زندگی!

در Apex Legends اما توجه چندانی به گرافیک فنی بازی نشده و همه‌چیز تنها در سطح یک بازی متوسط –به همراه باگ‌های فراوان گرافیکی- باقی‌مانده است. کیفیت تکسچرها و جزئیات بازی تقریباً خوب است و بازی ازنظر نورپردازی هم حرف‌هایی برای گفتن دارد؛ اما درنهایت، ایپکس نمی‌تواند آن‌طور که بایدوشاید از گرافیک فنی خود برای بهتر کردن گرافیک هنری استفاده کند و همه‌ی این موارد در حدی باقی می‌مانند که فقط قابل‌قبول باشند و بااین‌حال، باگ‌هایی مانند لود نشدن تکسچرها و افت فریم‌های ناگهانی، در کنار بهینه‌سازی نه‌چندان خوب نسخه‌ی پی سی، همگی باعث می‌شوند تا بازی ازنظر فنی نتواند چندان خوب ظاهر شود.

به‌عنوان اولین بازی بتل رویالی که «واقعاً» دارای شخصیت‌های متفاوت و تأثیرگذار است، ایپکس در بخش صداگذاری بسیار عالی عمل می‌کند. هر شخصیت دارای یک صداپیشه‌ی مختص به خود و متناسب با حال و هوای ظاهری آن شخصیت است که به ادا کردن دیالوگ‌های نه‌چندان زیاد موجود برای آن‌ها می‌پردازد. این صداگذاری شاید در حد و اندازه‌ی یک بازی AAA با بخش کمپین داستانی کامل نباشد؛ اما به‌عنوان یک بازی تماماً آنلاین در سبکی که هیچ‌گاه رنگ شخصیت‌پردازی درست‌وحسابی را به خود ندیده است، چنین چیزی بسیار عالی محسوب می‌شود.

جزئیات طراحی سلاح‌های بازی هم همانند محیط‌ها فوق العاده است.

در اینکه Apex Legends بهترین بتل رویال نسل است شکی نیست. وجود نقاط قوت بسیار، در عین رعایت تمام اصول شوتر و گیم پلی سریع و روان بازی، همگی مواردی هستند که می‌توانند یکی از لذت‌بخش‌ترین تجربیات شوتر را برای شما فراهم کنند. بااین‌حال، قطعاً وجود برخی محدودیت‌ها مانند ضعف در سرورهای بازی و همچنین وجود محدودیت برای بازیکنان ایرانی، سه‌نفره بودن اسکوادهای بازی که کمی عجیب و گاه اذیت کننده است و ظرفیت ۶۰ نفره‌ی هر راند، همگی از مواردی هستند که می‌توانند گاهی اوقات موجب اذیت شدن بازیکنان شوند که البته با گذشت زمان، قطعاً به شرایط جدید عادت خواهید کرد.