درآمدند و هنگامی که وارد بیت الله الحرام شدند، آقای شهیدی گفت: سرها را بلند نمایید. یکباره همه چشم‌ها مات و مبهوت به طرف کعبه دوخته شد؛ اما مگر این لحظه قابل توصیف بود، بیشتر آنان با حالتی مدهوش برای سجده شکر بر روی زمین افتادند؛ حال و احساس خوشی به بعضی‌ها دست داده بود که آن حالت قابل وصف نبود. احساسی که نمی‌توان آن را به دیگران انتقال داد و توصیفش کرد. لحظاتی با این احساس و تجربه معنوی گذشت، زمزمه «الهی العفو» بر زبان‌ها جاری بود، هر کسی در خلوت خود با خدای خود نجوایی داشت؛ هق هق گریه از هر گوشه وکناری به گوش می‌رسید و …
آقای شهیدی لحظاتی آنان را به حال خود گذاشت و پس از سجده شکر و دعای آن، کم‌کم با هدایت وی اعمال و واجبات عمره را یکی پس از دیگری به پایان بردند.