ارزش و جایگاه انتقاد و ضرورت خودانتقادی
در آموزه های دینی واژه های نصیحت ، تذکر ، موعظه ، استماع قول ، اتباع حسن ، تواصی به حق ، دعوت به خیر و امر به معروف و نهی از منکر هر یک به گونه ای ، اهمیت و جایگاه انتقاد و انتقادپذیری را بیان می کند .
امام کاظم (علیه اسلام) در وجوب حق انتقاد و دعوت به خیر برای مسلمانان می فرماید : «از واجب ترین حقوق برادرت این است که او را به خیر متوجه کنی و هیچ چیزی را که برای دنیا و آخرت مفید است از او پنهان نداری (مجلسی ، ۱۴۰۳ق : ۷۸/۳۳۲) و نیز امام صادق(علیه اسلام) می فرماید :
« کسی که برادرش را در حال انجام عمل ناپسند ببیند در حالی که می تواند او را از این کار بازدارد و سکوت کند و از او انتقاد نکند به او خیانت کرده است (مجلسی ، ۱۴۰۳ق :۷۱/۱۹) و امام باقر (علیه اسلام) نیز فرموده اند : « از پی کسی رو که تو را می گریاند ، عیبت را تذکر می دهد و خیرخواه توست» (حر عاملی ، ۱۴۰۹ ق:۱۲/۲۱۰) .
در اهمیت انتقاد همین بس که امام کاظم (علیه اسلام) آن را جزء برنامه های اجتناب ناپذیر زندگی می داند و 
می فرماید:« کوشش کنید چهار برنامه مشخص داشته باشید فسمتی برای مناجات با خدا ، ساعتی برای امرار معاش ، قسمتی برای هم نشینی با برادرانی که مورد اعتمادند و عیوبتان را خالصانه با زبان ابراز می دارند و ساعتی را نیز به جلب لذایذ مشروع خود اختصاص دهید» (مجلسی ، ۱۴۰۳ق : ۷۵/۳۲۱)